Examen stress “als je zenuwachtig bent wil dat zeggen dat je er wat om geeft”

De Eskrima examens zitten er weer op. Wat een super prestatie. Voor veel leerlingen toch weer een spannend moment. Eerlijk gezegd, niet alleen voor hen. Ook wij voelden een gezonde vorm van stress, wij als trainers in het Doce Pares Eskrima weten wat iedereen kan, maar dat wil niet zeggen dat dit er tijdens het examen ook uit komt.

Presteren en handelen in een stress situatie

Het gevoel dat je wordt beoordeeld en dat er mensen naar je kijken kan veel met je doen. Het kan er ook voor zorgen dat je moeite hebt om jezelf te concentreren en dat je dingen vergeet.

De examens brengen ook veel energie. Het is goed voor je persoonlijke ontwikkeling, je werkt ergens naar toe, je leert presteren en handelen in een stress situatie en je verlegt grenzen. Bij zelfverdediging is presteren onder stress en angst erg belangrijk.

Natuurlijk feliciteren we iedereen met het behalen van het examen, maar in het bijzonder:

Sofian Stoffels, Randy Rombouts en Jolien van Zutphen met het behalen van jullie zwarte band.
Roland Moonen en Pascal Wijgerse met het behalen van jullie tweede Dan examen

Lees het verhaal van Sofian Stoffels een van onze examen kandidaten die op ging voor zijn zwarte band.

Examen stress?? Helemaal niet!

Toch reden we anders dan normaal richting de sportzaal in Waalwijk waar 9 juli de Eskrima examens plaatsvonden. Voor mij persoonlijk extra spannend want ik ging op voor mijn zwarte band. Ondanks de maandenlange training waarbij we geen enkele les wilde missen en daarbovenop nog eens de extra trainingen met mijn maatje Randy en nog eens de lessen die ikzelf in Dongen geef was ik er toch niet helemaal gerust op. Had ik wel hard genoeg getraind? Wist ik alle technieken wel uit mijn hoofd? Was ik überhaupt goed genoeg om die zwarte band te mogen dragen? Van alles schoot er door mijn hoofd. Eenmaal op de mat werd dat gevoel niet minder. Ik moest denken aan de woorden van een mede sporter “als je zenuwachtig bent wil dat zeggen dat je er wat om geeft” en dat was zeker het geval.

Marcel had de examens weer eens creatief vormgegeven waarbij iedereen op de mat werd geroepen. De groep was onderverdeeld in 2 delen wat eigenlijk inhield dat Marcel zelf de volle aandacht had voor de mensen die bezig waren met hun examen. De rest trainde mee en werden doorgeschoven op het moment dat hun eigen “band” aan de beurt was. Was je klaar met je examen dan kon je gaan zitten en kijken naar de hogere banden die hun examen aflegde.

Normaal heb ik geen examen stress meer op het moment dat ik aan de beurt ben. De stress is ervoor en op het moment zelf gaat er een knop om. Nou ditmaal zeker niet! Mijn examen bestond uit een grote waas waarbij de meeste oefeningen op automatische piloot gingen. Ik betrapte mezelf dan ook regelmatig op foutjes en gekke bewegingen die ik anders nooit maakte, dit maakte me zelfs een beetje onzeker. Ik baalde flink van mezelf. Gek eigenlijk want de sfeer die er tijdens de examens hing was absoluut goed. Uiteraard voelde je spanning. Maar ook plezier en samenhorigheid. We hielpen elkaar en we werden geholpen, daar waar nodig.

Het maximale geven

We stonden er echt als een team met een gezamenlijke missie. Toen de laatste oefening was afgelopen en we konden gaan zitten was de mat praktisch leeg. Alleen Roland en Pascal stonden nog energiek overeind, klaar voor hun 2^de Dan examen. Wat overigens super mooi was om te zien.

Automatisme

In die tijd bedacht ik mezelf dat die automatische piloot modus waarin ik zat misschien niet wenselijk was maar dat het erger had kunnen zijn. Doordat we zoveel hadden getraind klopte misschien niet alle oefeningen maar wel de principes. Ik heb het maximale gegeven, niet alleen tijdens het examen maar ook tijdens de trainingen vooraf. Dit idee gaf me toch een bepaalde gemoedsrust waardoor ik nog even kon genieten van de mensen die op dat moment hun examen deden.

De ontlading

Toen ook die klaar waren trok de examen commissie zich terug en kwam na beraad eindelijk de diploma uitreiking. Marcel maakte het even extra spannend met een nieuw ritueel. We moesten eerst onze oude band af doen, waarna we onze zwarte band om kregen. Geweldig wat een opluchting en trots!

Na de diploma uitreiking was er een borrel bij Marcel en Esther thuis waar we nog even heerlijk hebben nagenoten. Het was oprecht een geweldige dag. – Groetjes, Sofian

Bepaal je persoonlijke motivatie. Zet een doel. Werk harder dan hard en ben niet snel tevreden maar streef naar perfectie. Denk nooit dat je iets wel kan want er is altijd wel iemand die het beter kan. In de Martial Arts ben je nooit uitgeleerd en is elk einde, een nieuw begin.